Για φαντάσου..

Για φαντάσου..

Πως τα φέρνει έτσι η ζωή και οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν απο το προσκήνιο, εισχωρούν ή αποστασιοποιούνται από την καθημερινότητα μας, θυμούνται επιλεκτικά ή γίνονται μνησίκακοι, υπόσχονται αλλά δεν λογαριάζουν, ενεργούν αλλά δεν υπολογίζουν, απαιτούν αλλά δεν δίνουν πάντα, περιμένουν αλλά δεν κάνουν υπομονή.. Και όλα αυτά με κάποιο απώτερο σκοπό..

Αντιφάσεις, αλλά είναι όλα εκεί.. Συμβαίνουν στους γύρω μας, σε φίλους, γνωστούς, σε ιστορίες τρίτων, αλλά ακόμα και σε εμάς τους ίδιους..

Θα μπορούσες αλήθεια να δεις έναν άνθρωπο σαν επένδυση; Έτσι ψύχρα και λογικά; Και αν ναι, γιατί να μην είσαι εσύ το blue chip για κάποιον εκεί έξω; Και αν ναι όταν βρίσκεις κάτι πιο συμφέρον τι κάνεις; Προσπαθείς να το αξιοποιήσεις για να αποδώσει καλύτερα; Ή κατευθείαν και σχεδόν προμελετημένα πουλάς και αγοράζεις;

Έλα όμως που δεν είναι μόνο η λογική που ορίζει τον άνθρωπο είναι και το συναίσθημα δεν είναι μόνο το εγώ και το ένστικτο είναι και η ανθρωπιά..

Γιατί πρέπει να χρησιμοποιούνται "μεγάλα" και "βαριά" λόγια με μια δόση αλαζονείας, που κάνουν τους ανθρώπους να νιώθουν τόσο σίγουροι οτι κάνουν πράξη τα όσα λένε, ενώ στην ουσία και στο τέλος της ημέρας αποδεικνύεται το αντίθετο;

Πώς μπορείς να αγαπάς και να περιμένεις και να νιώθεις εσωτερικά την ανάγκη να ακουστείς, να αγαπηθείς να γίνεις ένα με κάποιον άνθρωπο και την επόμενη στιγμή, αυτό να ξεθωριάσει.. σαν ένα παλιό αγαπημένο μπλουζάκι.. Η λόγικη θα σου πει "ώρα για ψώνια", το συναίσθημα θα σου πει "πρέπει να το φτιάξω γιατί δεν μπορώ να το αποχωριστώ"..

Πώς μπορείς να συγκινήσαι με μια όμορφη ιστορία αγάπης και το μόνο οπυ αποζητάς είναι να τη ζήσεις και εσύ, και την "επόμενη μέρα" να αποδεικνύεις περίτρανα οτι δεν σου αξίζει κάτι τέτοιο;

Πώς μπορείς να εκτιμάς και να δηλώνεις απόλυτα ειλικρινής, δεδομένου οτι κανείς δεν έχει να σου ..προσάψει τίποτα αλλά και γιατί το ψέμα ως έννοια δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο σου, και την ίδια στιγμή να περιμένεις με αγωνία να πραγματοποιηθούν τα παρασκηνιακά σου σχέδια, χωρίς να έχεις καν τη δύναμη να αποτραβηχτείς πριν τα σχέδια αυτά πάρουν παρασκηνιακή μορφή, χωρίς να έχεις καν το θάρρος να κοιτάξεις τον άνθρωπο που έχεις απέναντι σου στα μάτια και να μην φοβάσαι τις συνέπειες της ειλικρίνιας;

Πώς μπορείς να γεμίσεις έναν άνθρωπο με όμορφες στιγμές και εικόνες, υποκινούμενος πάντα από την καρδιά και αυτό που εκείνη προστάζει, να τον γεμίζεις δάκρυα χαράς, κάτι σπάνιο και όμορφο, και χωρίς δεύτερη σκέψη να τον σπρώξεις κάτω.. χαμηλά.. και να τον κάνεις να παλέψει με τον εαυτό του.. Να παλέψει με τον εαυτό του, επειδή εσύ δεν είχες τη δύναμη να παλέψεις με τον δικό σου..

Πώς μπορείς να ξεκινάς να ονειρεύεσαι με έναν άνθρωπο, να κάνεις σχέδια, να τον αγαπάς και την "επόμενη μέρα" να τον έχεις μπροστά σου να υποφέρει ψυχικά και για σένα να μην υπάρχει καν στο οπτικό σου πεδίο..

Όπως ένα βιβλίο με αυτοτελείς ιστορίες.. Η τρίτη ιστορία.. Ξεκινάει με προοπτικές, ενδιαφέρον, συναίσθημα, όμορφες γεμάτες στιγμές, δάκρυα συγκίνησης και έλαχιστες συγκρούσεις που ξεπερνώνται.. Το τέλος όμως είναι ανατρεπτικό, και ίσως άσχημο.. Δεν θα σου μείνει μια πικρή γεύση στο τέλος; Δεν θα χρειαστείς χρόνο για να απομονώσεις τις καλές από τις άσχημες στιγμές και να βγάλεις τα συμπεράσματα σου;